អាស៊ានកំពុងតែក្លាយជាតំបន់
ដែលការចំណាយខាងផ្នែកយោធាមានកំណើនខ្ពស់បំផុតមួយ
នៅលើពិភលោក។ យោងតាមរបាយការណ៍របស់វិទ្យាស្ថានស្រាវជ្រាវផ្នែកសន្តិភាពអន្តរជាតិ
ក្រុងស្តុកខុម
(Stockh
International Peace Research Institute ហៅកាត់ថា SIPRI) នៅក្នុងចន្លោះពីឆ្នាំ២០០២ ដល់ឆ្នាំ២០១១កន្លងទៅ
ការចំណាយផ្នែកយោធា ក្នុងតំបន់អាស៊ាន កើនឡើងរហូតដល់ទៅជាង ៤០%។តើមូលហេតុអ្វីខ្លះ ដែលជំរុញឲ្យប្រទេសក្នុងតំបន់អាស៊ាននាំគ្នាបង្កើនការចំណាយផ្នែកយោធាខ្លាំងបែបនេះ?
 |
| នាវាផ្ទុកយន្តហោះចម្បាំងចិន |
យោងតាមរបាយការណ៍របស់វិទ្យាស្ថានស្តុកខុម
ក្នុងចំណោមប្រទេសអាស៊ានទាំង
១០ ប្រទេសដែលនាំមុខគេ ក្នុងការបង្កើនការចំណាយផ្នែកយោធា
ក្នុងចន្លោះពីឆ្នាំ២០០២ ដល់ឆ្នាំ២០១១
គឺមានវៀតណាម ឥណ្ឌូណេស៊ី
កម្ពុជា និងថៃ ដែលការចំណាយខាងផ្នែកយោធាបានកើនឡើង
ក្នុងចន្លោះ ពី ៦៦% ទៅ ៨២%។
បើសង្កេតមើលជារួម
គេឃើញថា ប្រទេសដែលជាប់ជម្លោះជាមួយចិន
ក្នុងសមុទ្រចិនខាងត្បូង បង្កើនការចំណាយភាគច្រើនទៅលើគ្រឿងសព្វាវុធ
សម្រាប់ប្រើខាងផ្នែកជើងទឹក។ ម៉ាឡេស៊ីបានទិញនាវាមុជទឹកចំនួន ២គ្រឿង ពីបារាំង។
វៀតណាមវិញបានបញ្ជាទិញនាវាមុជទឹកចំនួន
៦គ្រឿង ពីរុស្ស៊ី ព្រមទាំងយន្តហោះចម្បាំងជាច្រើនគ្រឿងផ្សេងទៀត។ នេះ
គឺដោយសារតែជម្លោះជាមួយចិន
នៅសមុទ្រចិនខាងត្បូង មានការកើនឡើងកាន់តែខ្លាំង ហើយប្រទេសក្នុងអាស៊ាន
ដែលជាប់ជម្លោះជាមួយចិន ក៏កំពុងតែមានការបារម្ភកាន់តែខ្លាំង
ទៅលើឥទ្ធិពលរបស់ចិន ដែលបានបង្កើនការចំណាយយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ខាងវិស័យយោធា
ជាពិសេស ខាងទ័ពជើងទឹក។
ក៏ប៉ុន្តែ
កំណើននៃការចំណាយផ្នែកយោធានៅអាស៊ាន
មិនមែនដោយសារតែបញ្ហាជម្លោះសមុទ្រចិនខាងត្បូងមួយនេះទេ។
បើយើងមើលទៅលើរបាយការណ៍របស់វិទ្យាស្ថានក្រុងស្តុកខុម
យើងឃើញថា ប្រទេសអាស៊ានផ្សេងទៀត
ដែលមិនជាប់ជម្លោះនៅសមុទ្រចិនខាងត្បូង
ក៏បានបង្កើនការចំណាយផ្នែកយោធាយ៉ាងខ្លាំងដែរ
ដូចជា កម្ពុជា កើនឡើង ៧០% និងថៃ កើនឡើង ៦៦%។ នេះ គឺដោយសារតែជម្លោះព្រំដែនរវាងប្រទេសទាំងពីរ
ដែលជាសមាជិកអាស៊ានដូចគ្នា
ហើយដែលឈានរហូតដល់ការផ្ទុះអាវុធដាក់គ្នាជាច្រើនលើក
នាពេលកន្លងទៅ។
ម្យ៉ាងទៀត
សម្រាប់ប្រទេសថៃ បញ្ហាសន្តិសុខផ្ទៃក្នុង
វិបត្តិនយោបាយ
និងតួនាទីរបស់កងទ័ព ក្នុងឆាកនយោបាយ សុទ្ធសឹងជាមូលហេតុចម្បងៗ
ដែលនាំឲ្យការចំណាយខាងផ្នែកយោធាកើនឡើងខ្លាំង។
វាជារឿង ដែលគេតែងតែសង្កេតឃើញជាទូទៅ ប្រទេសណា
ដែលកងទ័ពមានឥទ្ធិពលខ្លាំងក្នុងឆាកនយោបាយ
អ្នកនយោបាយស៊ីវិល ដែលចង់រក្សាអំណាច
ចាំបាច់ត្រូវតែជះលុយទៅក្នុងវិស័យយោធាច្រើន
ដើម្បីផ្គាប់ចិត្តកងទ័ព។
ករណីពិសេសមួយទៀត
គឺសិង្ហបុរី។ សិង្ហបុរី គឺជាកូនប្រទេសតូចជាងគេ នៅក្នុងតំបន់អាស៊ាន
មានផ្ទៃដីប្រមាណតែជាង ៧០០គីឡូម៉ែត្រក្រឡា ហើយប្រជាជនតែជាង
៥លាននាក់ប៉ុណ្ណោះ ក៏ប៉ុន្តែ ជាប្រទេស ដែលមានការចំណាយខាងវិស័យយោធាច្រើនជាងគេបំផុត
នៅអាស៊ាន។ សិង្ហបុរីបានចំណាយយ៉ាងច្រើនទៅលើការទិញគ្រឿងសព្វាវុធទំនើបៗ
ទាំងខាងទ័ពអាកាស
និងទ័ពជើងទឹក។ សិង្ហបុរីមាននាវាមុជទឹកចំនួន ៤គ្រឿង
ដែលទិញពីអាមេរិក
ហើយទើបនឹងទិញ ២គ្រឿងបន្ថែមទៀតពីស៊ុយអែដ។
សិង្ហបុរីក៏កំពុងតែបារម្ភនឹងកម្លាំងទ័ពជើងទឹកចិនដែរ
ប៉ុន្តែ មិនមានអ្វីពាក់ព័ន្ធនឹងជម្លោះដែនទឹកនោះទេ
គឺទាក់ទងនឹងការគ្រប់គ្រងផ្លូវនាវាចរណ៍ពាណិជ្ជកម្ម
ជាពិសេស គឺនៅជុំវិញច្រកសមុទ្រម៉ាឡាកា
ដែលគេអាចចាត់ទុកថាជាឆ្នាំងបាយរបស់សិង្ហបុរី
ដែលមានសេដ្ឋកិច្ចពឹងផ្អែកយ៉ាងខ្លាំងលើវិស័យពាណិជ្ជកម្ម
និងនាវាចរណ៍។ កំពង់ផែសិង្ហបុរី ស្ថិតក្នុងចំណោមកំពង់ផែអន្តរជាតិដ៏ធំបំផុតមួយ។
ឥណ្ឌូណេស៊ី
ដែលមិនជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងជម្លោះសមុទ្រចិនខាងត្បូង
ក៏បង្កើនការចំណាយខាងផ្នែកយោធាយ៉ាងច្រើនដែរ
គឺកើនឡើងរហូតដល់ទៅ ៨២% ក្នុងចន្លោះពីឆ្នាំ២០០២ ដល់ឆ្នាំ២០១១។ បច្ចុប្បន្ន
ឥណ្ឌូណេស៊ីមាននាវាមុជទឹកពីរគ្រឿង
ហើយទើបនឹងបញ្ជាទិញ ៣គ្រឿងបន្ថែមទៀត ពីកូរ៉េខាងត្បូង។
ឥណ្ឌូណេស៊ីក៏កំពុងតែចរចាផងដែរជាមួយក្រុមហ៊ុនចិន
និងរុស្ស៊ី
ដើម្បីទិញប្រព័ន្ធរ៉ាដាឃ្លាំមើលដែនសមុទ្រ
និងមីស៊ីលប្រឆាំងនាវា។
តាមការពិត
មានមូលហេតុដ៏ចម្បងមួយទៀត ដែលនាំឲ្យការចំណាយខាងវិស័យយោធាមានការកើនឡើងខ្លាំង
នៅអាស៊ាន ក៏ដូចជា នៅក្នុងតំបន់អាស៊ីទាំងមូល គឺកំណើនសេដ្ឋកិច្ច។
កាលពីមុន ជាប្រទេសក្រីក្រ មានកំណើនសេដ្ឋកិច្ចតិចតួច មិនសូវមានលុយចំណាយខាងផ្នែកយោធា
ទាហានមានប្រាក់ខែតិច
ប្រើអាវុធចាស់ៗ និងហួសសម័យ។ ដល់ពេលសេដ្ឋកិច្ចមានកំណើនខ្លាំង ទើបប្រទេសអស់ទាំងនេះ
ចាប់ផ្តើមនាំគ្នាបង្កើនការចំណាយ
ដើម្បីដំឡើងប្រាក់ខែទាហាន បំពាក់គ្រឿងសព្វាវុធ និងបរិក្ខាយោធាថ្មីៗ ទំនើបៗ
ដើម្បីធ្វើទំនើបកម្មវិស័យកងទ័ព។
ក៏ប៉ុន្តែ មានសំណួរមួយចោទឡើងថា តើការធ្វើទំនើបកម្មខាងវិស័យកងទ័ពនេះ ធ្វើឡើង
នៅក្នុងគោលដៅត្រឹមតែ ដើម្បីបង្កើនសមត្ថភាព ក្នុងការការពារខ្លួន
ឬក៏អាចជាការគំរាមកំហែងដល់សន្តិសុខដល់ប្រទេសជិតខាង
ហើយបង្កទៅជាការប្រកួតប្រជែងសព្វាវុធ
នៅក្នុងតំបន់?