អតីតក្មេងលក់នំតាមរោងវីដេអូនៅទីជនបទម្នាក់ ដែលដើររកប្រាក់ជួយសម្រាលការលំបាករបស់គ្រួសារជាមួយនឹងបងប្រុសរបស់ខ្លួន បានក្លាយជាម្ចាស់ក្រុមហ៊ុនដ៏ធំមួយ ដែលមានចំណូលដល់ទៅកន្លះលានដុល្លារ។ តើខ្សែជីវិតរបស់គាត់មានការបត់បែន
និងការលំបាកយ៉ាងណា?
សូមតាមដានជីវប្រវត្តិរបស់គាត់ខាងក្រោមនេះ៖
 |
| លោក ឈាង សុភក្តិ |
កុមារភាព
លោក ឈាង សុភក្តិ
កើតនៅថ្ងៃទី១ ខែមករា
ឆ្នាំ១៩៨២ នៅក្នុងស្រុកកំពង់ក្ដី ខេត្តសៀមរាប ជាកូនទី៣ក្នុងចំណោមបងប្អូន៥នាក់ ក្នុងគ្រួសារមួយដែលមានជីវភាពមធ្យម។
នៅឆ្នាំ១៩៨៨ កុមារ ឈាង
សុភក្តិ បានចូលរៀននៅសាលាបឋមសិក្សាកំពង់ក្ដី ក្នុងស្រុកកំពង់ក្ដី
ខេត្តសៀមរាប ទោះបីជាជីវភាពគ្រួសារមានការលំបាក ដែលកាលណោះ
ម្ដាយរបស់លោកបានប្រកបរបរធ្វើនំលក់ និងឪពុករបស់លោកធ្វើជាមន្ត្រីរាជការតូចតាច ដើម្បីបានប្រាក់ចំណូកផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារប្រចាំថ្ងៃ។
នៅពេលនោះ អ្វីដែលលោកបានចងចាំបំផុតគឺ
នៅក្រៅម៉ោងសិក្សានៅសាលារៀន
លោកត្រូវជួយការងារណាដែលអាចសម្រាលបន្ទុកម្ដាយរបស់លោកដែលលក់ដូរក្បែរនោះ។ នៅពេលល្ងាច
លោក និងបងប្រុសលោកត្រូវទូលសណ្ដែកដី និងនំមួយចំនួនទៅលក់នៅមុខរោងវីដេអូមួយក្នុងភូមិ រហូតដល់រោងវីដេអូបិទ ទើបបងប្អូនពីរនាក់របស់លោកបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ ប៉ុន្តែសម្រាប់ការលក់
លោកហាក់មិននឿយណាយនឹងមុខរបរនេះប៉ុន្មានទេ ព្រោះលោកមានគំនិតជាអ្នកលក់ដូរតាំងពីកុមារមកម្ល៉េះ។
ភាពជា កុមារ លក់ដូរ
នៅអំឡុងឆ្នាំ១៩៨៨ តំបន់ខ្លះក្នុងប្រទេសកម្ពុជាកំពុងស្ថិតក្នុងភ្លើងសង្រ្គាមនៅឡើយ។ ប៉ុន្តែដោយហេតុគ្រួសាររបស់គាត់មានគំនិតជាអ្នករកស៊ី ជាពិសេសឪពុករបស់លោក។
នៅពេលនោះ ម្ដាយរបស់ឈាង សុភក្តិ បានសម្រេចចិត្តទិញខោអាវជជុះនៅផ្សារអូឡាំពិកក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ យកទៅលក់នៅក្នុងភូមិ។
នៅពេលមកជាវទំនិញម្តងៗ
លោកតែងធ្វើដំណើរមកជាមួយម្តាយរបស់លោកជានិច្ច ដើម្បីជួយមើល និងលើកដាក់ឥវ៉ាន់
។
អ្វីដែលលោកចងចាំនាពេលនោះ គឺការធ្វើដំណើរពីសៀមរាបមកភ្នំពេញមិនអាចមកតាមផ្លូវជាតិលេខ៦ កាត់តាមខេត្តកំពង់ធំបានទេ
ព្រោះផ្លូវនាពេលនោះមានការលំបាកណាស់។ ម្យ៉ាងទាហានខ្មែរក្រហមនៅមាននៅឡើយ ដូច្នេះគ្រួសាររបស់លោកត្រូវធ្វើដំណើរវាងតាមផ្លូវជាតិលេខ៥ ដោយឆ្លងកាត់ខេត្តបាត់ដំបងវិញ។
ផ្លូវជាតិលេខ៥នាពេលនោះ
គឺមានស្ថានលំបាកខ្លាំងដែរ។ កន្លែងខ្លះ ត្រូវបានទ័ពខ្មែរក្រហមដាក់មីនកម្ទេចចោល
ជាពិសេសស្ពាន។
នៅរដូវភ្លៀង អ្នកធ្វើដំណើរត្រូវចុះពីលើរថយន្តជាមួយនឹងឥវ៉ាន់របស់ខ្លួន ហើយដើរកាត់ទឹក។
កន្លែងលិចទឹកខ្លះ មានជម្រៅត្រឹមកមនុស្សចាស់ក៏មាន។ ប្រសិនបើត្រូវឆ្លងទឹកជម្រៅជ្រៅបែបនេះមែន លោកមិនអាចជួយអ្វីម្ដាយលោកបាននោះទេ ប៉ុន្តែបានក្លាយជាបន្ទុកម្ដាយរបស់លោកទៅវិញ។
ក្នុងនោះ គាត់ត្រូវជញ្ជូនឥវ៉ាន់ផង
និងមកយកគាត់ឆ្លងទឹកផង។
ជិះឡានកាត់គ្រាប់កាំភ្លើង
លោកបានទទួលដំណឹងថា
រថយន្តដែលបើកាត់តាមផ្លូវជាតិលេខ៥ ត្រូវជាន់មីនដែលដាក់ដោយខ្មែរក្រហមសម្រាប់វាយប្រហារឡានយោធារបស់រដ្ឋាភិបាល។ ឥទ្ធិពលមីនតោនបានកម្ទេចរថយន្ត
និងមនុស្សទាំងស្រុង។
ដំណឹងនេះបានធ្វើឲ្យលោកមានភាពតក់ស្លុត និងបារម្ភជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
ត្រឹមទឹកលិចមិនសូវជាបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរប៉ុន្មានទេ បើប្រទះនឹងគ្រាប់មីន
ឬជួបខ្មែរក្រហមទើបជាបញ្ហាធំ។ នៅថ្ងៃ១ពេលកំពុងធ្វើដំណើរជាមួយម្ដាយរបស់លោកមកទិញឥវ៉ាន់នៅភ្នំពេញ ដល់ត្រឹមពាក់កណ្តាលផ្លូវ លោកបានឭស្នូរកាំភ្លើងតូចធំលាន់បន្តគ្នាដូចរន្ទះ។
ពេលនោះ
ស្រាប់តែមានបុរសម្នាក់ជិះម៉ូតូយ៉ាងលឿនសម្រុកមកពីមុខឡានហើយស្រែកខ្លាំងៗដាក់តៃកុងរថយន្តថា៖ “ទាហានខ្មែរក្រហមកំពុងប្រយុទ្ធគ្នាជាមួយទាហានរដ្ឋាភិបាលនៅខាងមុខ។ កុំទៅអី!”។
ពេលនោះ អ្នកធ្វើដំណើរក្នុងឡានទាំងអស់
បានស្ងាត់មាត់ដូចគេចុក។
លោកពួនសំងំនៅក្បែរម្ដាយលោក ប៉ុន្តែលោកបានឮសំឡេងម្ដាយរបស់លោកខ្សឹបបន់ព្រះកុំឲ្យមានបញ្ហាអ្វីកើតឡើងចំពោះរូបលោក។ អស់ពេលជាង១ម៉ោង
សំឡេងកាំភ្លើងបានស្ងប់ស្ងាត់ទៅវិញ ហើយការធ្វើដំណើរមានខណៈធម្មតាវិញ
ប៉ុន្តែទាំងតៃកុងរថយន្ត
និងអ្នកធ្វើដំណើរនៅតែភ័យភ្នែកនៅកញ្ចឹងកនៅឡើយ។
ចំណូលចិត្តអាចអត្ថបទទាក់ទងនឹងអ្នកខ្លាំង និងស្រីស្អាត
ដោយសារសេដ្ឋកិច្ចនៅ ស្រុកកំពង់ក្ដី ពុំទាន់មានភាពរីកចម្រើននៅឡើយនាពេលនោះ។
ម្យ៉ាងទៀត
ឳពុករបស់លោកដែលជាមន្ត្រីរាជការ
គឺជាមុខសញ្ញារបស់ទ័ពខ្មែរក្រហម និងពេលខ្លះមានការរំខានពីខ្មែរក្រហមផង គ្រួសាររបស់លោកបានសម្រេចចិត្តប្តូរមករស់នៅក្នុងទីរួមខេត្តសៀមរាបវិញ។
នៅឆ្នាំ១៩៩២ លោកបានចូលរៀននៅអនុវិទ្យាល័យសៀមរាប
ក្នុងខេត្តសៀមរាប
ហើយម្ដាយរបស់លោកបានទិញតូបនៅផ្សារលើ
ដើម្បីលក់ខោអាវជជុះបន្តទៀត។
សន្តិភាពកាន់តែប្រសើរឡើងពី១ថ្ងៃទៅ១ថ្ងៃ ប៉ុន្តែការរកស៊ីកាន់តែលំបាកទៅៗទៅវិញ ដោយសារមានអ្នករកស៊ីខោអាវជជុះកាន់តែកើនច្រើនឡើងៗៗ។
ពេលនោះ
ម្ដាយរបស់លោកក៏ប្ដូរគំនិតពីអ្នកចាំទទួលបន្ត ទៅជាអ្នកលក់ផ្ទាល់វិញ។
ចំណែកលោក ក៏ហាក់ទំនេរដៃក្នុងការជួយម្ដាយរបស់លោកបន្តិចដែរ ដូច្នេះលោកក៏មានពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ការសិក្សា។ ការសិក្សារបស់លោកក៏មានការរីកចម្រើនល្អប្រសើរជាងមុនផងដែរ។ ដោយទេពកោសល្យពីធម្មជាតិរបស់លោកពូកែក្នុងការទំនាក់ទំនង លោកមានមិត្តភ័ក្ដិជាច្រើន ពិសេសលោកចូលចិត្តរាប់អានមនុស្សដែលមានមុខមានមាត់ ដូចជាកូនអភិបាលខេត្ត
ឬនារីណាដែលស្អាតជាងគេ
គឺលោកតែងតែរាប់អានមកធ្វើជាមិត្តភ័ក្ដិរបស់លោកភ្លាម។ ក្រៅពីនេះ ពេលទំនេរពីការសិក្សា
លោកតែងតែជួយការងារនៅផ្សារជាប់ជាប្រចាំ។ អ្វីដែលលោកមិនអាចបំភ្លេចបាន គឺកង់របស់លោកត្រូវបានដំឡើងទៅជារ៉ឺម៉កដើម្បីដឹកជញ្ជូនឥវ៉ាន់ទៅវិញទៅមក។
ម្ដាយបញ្ជូនកូនមកភ្នំពេញ
នៅឆ្នាំ១៩៩៨ ការប្រឡងបាក់ឌុបបានបញ្ចប់ជាស្ថាពរជាមួយនិទ្ទេសល្អបង្គួរ។
ពេលនោះ ម្ដាយរបស់លោកបានសម្រេចចិត្តបញ្ជូនលោកឲ្យមករៀននៅភ្នំពេញ ប៉ុន្តែត្រូវបានបន្ទុចបង្អាក់ដោយសារការផ្ដល់យោបល់របស់អ្នកជិតខាង។ គេបានប្រាប់ម្ដាយលោកថា៖
“មិនបាច់ឲ្យវារៀនតធ្វើអីទេ។ កូនប្រុសកាលណា
វារៀនចប់ វាយកប្រពន្ធ វាលែងវិលមករកយើងវិញហើយ។ ម្យ៉ាងទៀត
មានការចំណាយច្រើនណាស់ទាំងការរស់នៅផង និងការរៀនផង។ ឲ្យវារត់ម៉ូតូឌុបនៅសៀមរាបទៅប្រសើរជាង គ្រាន់បានលុយចាយខ្លួនវា”។
ប៉ុន្តែកាលណោះ
ម្ដាយរបស់លោកហាក់អន់ចិត្តនឹងពាក្យពេចន៍ ពោលខាងលើ ដូច្នោះគាត់
ដែលជាមនុស្សមានការតស៊ូក្នុងជីវិត និងស្អប់ពាក្យត្មះតិះដៀលថាជាមនុស្សមិនចេះរកស៊ី បានសម្រេចចិត្តបញ្ជូនលោកមករៀននៅភ្នំពេញដោយអត្តនោម័តិ ព្រោះគាត់មិនចង់ឲ្យកូនរបស់គាត់មានវាសនាលំបាកដូចរូបគាត់ឡើយ។ ភាពជាម្ដាយមិនប្រាថ្នាចង់បានវិញពីកូន ប៉ុន្តែគាត់ចង់ឲ្យកូនមានការរីកចម្រើន និងអនាគតភ្លឺស្វាងក្នុងអនាគត។
មិនបាន១សប្ដាហ៍ផង ត្រូវគេបណ្ដេញចេញពីផ្ទះ
មកដល់ទឹកដីភ្នំពេញ
លោកគិតថាមករស់នៅជាមួយកូនចៅហ្វាយខេត្ត ប្រហែលជាបានកែប្រែជីវិត
និងមិនសូវលំបាកទេ។
ប៉ុន្តែអ្វីៗហាក់ផ្ទុយស្រលះ។ មិនដល់១សប្ដាហ៍ផង លោកត្រូវបានក្រុមគ្រួសារ
និងបងប្អូនចៅហ្វាយខេត្តនោះ ចោទប្រកាន់លោកថា បាននាំឲ្យក្មួយគេខូចដើរលេងច្រើនមិនសូវនៅផ្ទះប្រឹងរៀនសូត្រ។ គេមិនបង្អង់យូរឡើយ
គឺគេបណ្ដេញលោកចេញភ្លាមៗតែម្ដង។ លោកសុំ១ថ្ងៃដើម្បីរកជួលផ្ទះស្នាក់នៅសិនក៏មិនបានផង។ ជាមួយការឈឺចាប់ទាំងនេះ
លោកបានវេចបង្វេចចេញភ្លាមៗពេលនោះ ហាក់ដូចជាទូកអណ្ដែតកណ្ដាលសមុទ្រគ្មានកោះត្រើយ។ ទេវតាមិនឲ្យមនុស្សស្លាប់ឡើយ។
ឈានដល់ពេលរសៀល
លោកបានជួបមិត្តភ័ក្ដិម្នាក់ដែលធ្លាប់រៀនជាមួយគ្នា រួចគាត់ក៏សម្រេចឲ្យស្នាក់នៅជាមួយមិត្តភ័ក្កិម្នាក់នោះតែម្ដងទៅ ទោះបីបន្ទប់តូចប្រហែល២ម៉ែត្រ៤ជ្រុង ដែលត្រូវស្នាក់នៅរហូតដល់គ្នា៣នាក់ក្តី។
១ ពាន់រៀលសម្រាប់អាហារមួយពេល
រយៈពេល១ខែ ម្ដាយរបស់លោកបានមកមើលលោកម្ដងជាមួយលុយកាកបន្តិចបន្ទួចមកឲ្យលោកដោះស្រាយថ្លៃហូបចុក និងស្នាក់នៅ
ប្រហែល១០០ដុល្លារ។ ពេលនោះលោកមានម៉ូតូឆាលីមួយគ្រឿង សម្រាប់ជិះធ្វើដំណើរ។ ពេលចេញពីរៀនលោកត្រូវទៅទិញអាហារថ្ងៃត្រង់នៅម្ដុំផ្សារចាស់ ថ្លៃបាយ៣០០រៀល
និងត្រីចំហុយ៥០០រៀលប៉ុណ្ណោះ
ឬអាចថែមត្រសក់ជ្រក់ប៉ុន្មានរយរៀលទៀត។
មានទេពកោសល្យពីកំណើតក្នុងការគ្រប់គ្រងលុយកាក់
លោកបានក្លាយជានិស្សិតឆ្នើមក្នុងឆ្នាំដំបូងនៅថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រ ទីផ្សារ
នៅសាកលវិទ្យាល័យន័រតុន ព្រោះរៀនពូកែស្ទើរគ្រប់មុខវិជ្ជា ជាពិសេសលើជំនាញគណនេយ្យ។
កាលពីក្មេង
លោកឧស្សាហ៍ជួយអ្នកម្ដាយក្នុងការលក់ដូរខ្លះដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត ការមករស់នៅម្នាក់ឯងលោក
ត្រូវគ្រប់គ្រងចាយវាយលុយយ៉ាងសន្សំសំចៃ ដូច្នេះលោកក៏មានការឆាប់ចាប់បានលើមុខជំនាញគណនេយ្យនេះ រហូតដល់បើកក្លិបរៀននៅសាលារៀនតែម្ដង ហើយលោកក៏ក្លាយជាប្រធានក្លិបគណនេយ្យទៀតផង។ ដោយសាការត្បិតត្បៀតប្រាក់កាស លោកសម្រេចនៅតែក្នុងសាកលវិទ្យាល័យដើម្បីប្រឹងប្រែងរៀនសូត្រភាសាអង់គ្លេសបន្ថែមទៀត។
១០០ ដុល្លារតិចសម្រាប់រស់នៅភ្នំពេញ ប៉ុន្តែច្រើនណាស់សម្រាប់អ្នកខេត្ត
នៅឆ្នាំទី១
លោកហាក់មិនមានអ្វីជាបញ្ហាជាដុំកំភួននោះទេ។ ប៉ុន្តែពេលឈានដល់ឆ្នាំទី២ គ្រួសាររបស់លោកចាប់ផ្ដើមមានបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុបន្តិចៗម្ដង ព្រោះក្រៅពីខ្វះកម្លាំងជួយដល់គ្រួសារហើយ លោកក្លាយជាបន្ទុកមួយដ៏ធ្ងន់ធ្ងរសម្រាប់គ្រួសាររបស់លោកទាំងមូល។ ជារៀងរាល់ខែ គ្រួសាររបស់លោកត្រូវផ្ញើថវិកាចំនួន១០០ដុល្លារសម្រាប់ការចំណាយរបស់លោកនៅទីក្រុងភ្នំពេញ។ ១០០ដុល្លារគឹតិចតួចណាស់សម្រាប់អ្នកសិក្សានៅភ្នំពេញ
ប៉ុន្តែសម្រាប់អ្នកលក់ដូរនៅផ្សារបន្តិចបន្តួច គឺវាមានចំនួនច្រើនខ្លាំងណាស់។
ទ្រព្យក៏អស់ គ្រួសារក៏ទំនាស់គ្នា
ឈានដល់ឆ្នាំទី៣ នៃឆ្នាំសិក្សារបស់លោក គ្រួសាររបស់លោកហាក់មានសភាពដុនដាបទៅៗ។
លោកក៏ត្រូវបង់ថ្លៃសាលា
ប្អូនៗរបស់លោកក៏ចាប់ផ្ដើមធំពេញវ័យ។ ម្យ៉ាងលុយសន្សំទាំងប៉ុន្មានរបស់គ្រួសារលោកបានចំណាយអស់កាលពីឆ្នាំដំបូងអស់ហើយ ។
ក្រុមគ្រួសារបានប្រើអស់កម្លាំងកាយចិត្ត និងធនធានទាំងអស់មកលើការរៀនសូត្ររបស់លោកតែម្នាក់។ ប៉ុន្តែដោយសាការសិក្សារបស់លោកនៅតែត្រូវការការទំនុកបំរុងបន្ថែម ម្ដាយរបស់លោកបានដាច់ចិត្តលក់ដីម្ដង១កន្លែងៗ សម្រាប់បង់ថ្លៃសាលាឲ្យលោក
រហូតអស់គ្មានសល់។
ពេលមួយ
គ្រួសាររបស់លោកបានឈានដល់ការដាក់ប្លង់ផ្ទះបញ្ចាំដើម្បីខ្ចីបុលគេយកលុយមកឲ្យលោករៀន។ ដោយសារគំនិតជាឯកតោភាគីរបស់ម្ដាយលោក
ការខ្វែងគំនិតគ្នារវាងម្ដាយ
និងឪពុកលោកចាប់ផ្ដើមកើតមានឡើង។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ គ្រួសាររបស់លោកបានលក់អស់គ្មានសេសសល់
។ ប៉ុន្តែទោះជាមានវិបត្តិផ្លូវចិត្តយ៉ាងណាក៏ដោយ គ្រួសាររបស់លោកបានលាក់បាំងលោកមិនឲ្យដឹងឡើយ។
ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ
រឹតតែលើកទឹកចិត្តលោកឲ្យខិតខំប្រឹងប្រែងរៀនសូត្របន្តទៀត។
ការងារដំបូងប្រាក់ខែ៨០ដុល្លារ
ឆ្នាំ២០០២
ដោយឃើញការរៀនពូកែរបស់លោកនៅចុងឆ្នាំសិក្សាទី៣ លោកគ្រូម្នាក់ក្នុងសាកលវិទ្យាល័យបានណែនាំលោកឲ្យធ្វើការនៅក្រុមហ៊ុន Yellow page ដែលទទួលបានប្រាក់បៀវត្សរ៍៨០ដុល្លារអាមេរិក។ ទោះជាប្រាក់ខែតិចពិតមែន ប៉ុន្តែវាជាការងារដំបូងដែលលោកត្រូវតែធ្វើដើម្បីទទួលបានបទពិសោធន៍។ ពេលនោះលោកបានយល់កាន់តែច្បាស់ថា អ្វីដែលឪពុកម្ដាយរបស់លោកតែងតែណែនាំ គឺមានតម្លៃមិនអាចកាត់ថ្លៃបានឡើយ។
ពេលជាមួយគ្នានេះដែរ
លោកបានសម្រេចចិត្តប្រាប់ទៅម្ដាយរបស់លោកមិនចាំបាច់ផ្ញើប្រាក់ចាយប្រចាំខែឲ្យលោកទៀតទេ គឺលោកមានលទ្ធភាពចំណាយដោយខ្លួនឯងបាន
ទោះជាលោកដឹងថា
ប្រាក់ខែចាយមិនគ្រប់ក៏ដោយ។
១៨០ដុល្លារ ចាយ ២ នាក់បងប្អូន
មួយរយៈក្រោយមក នៅចុងឆ្នាំ២០០២ លោកបានផ្លាស់ប្ដូរការងារមកធ្វើនៅក្រុមហ៊ុន Ford មានតួនាទីជា
Salesman ដែលមានប្រាក់បៀវត្សរ៍
១៨០ដុល្លារក្នុងមួយខែ។ ឈានដល់ឆ្នាំ២០០៣ លោកចាប់ផ្តើមមានបន្ទុកដ៏ធំមួយ នោះគឺប្អូនរបស់លោកត្រូវឡើងមករៀននៅភ្នំពេញដែរ។ ប៉ុន្តែលោកបែរជាមានក្ដីសប្បាយរីករាយជាមួយបន្ទុក១នេះទៅវិញ ព្រោះលោកគិតថា
លោកបានជួយរែកពុនការលំបាករបស់គ្រួសារលោកបានមួយចំណែក។ ប៉ុន្តែនៅឆ្នាំដដែលនោះដែរ លោកក៏ចាប់ផ្តើមដឹងពីទំនាស់ក្នុងគ្រួសាររបស់លោក ដែលកើតមានពេលលោកចេញផុតមករៀននៅភ្នំពេញហើយ។ ដើម្បីកាត់បន្ថយការលំបាកទាំងនោះ លោកបានសម្រេចចិត្តមិនឲ្យម្ដាយលោកផ្ញើលុយមកប្អូនរបស់លោកឡើយ គឺប្រាក់ខែរបស់លោកចែកចេញជា២ចំណែក
លោកចាយ៩០ដុល្លារ
ប្អូនរបស់លោកចាយ៩០ដុល្លារដែរ។
ដាច់បាយមួយថ្ងៃមួយមួយយប់ក៏មាន
ដាច់ខែដាច់ខ្យល់!
នេះជាពាក្យពោលឡើងរបស់មន្រ្តីរាជការខ្លះ ដែលតែងតែចាយលុយអស់មុនខែ ព្រោះតែប្រាក់បៀវត្សរ៍តិច។ ប៉ុន្តែពាក្យនេះបានកើតឡើងមកលើលោក
និងប្អូនរបស់លោកដែរនាពេលកន្លងមក។ ពេលមួយ ថ្ងៃបើកប្រាក់ខែមិនទាន់នឹងមកដល់ផង ប្រាក់ក៏អស់ពីខ្លួនរលីងតែម្ដង។
ហើយមានសប្ដាហ៍ខ្លះទៀត
ថ្ងៃបើកប្រាក់ខែចំថ្ងៃបុណ្យជាតិ ដូច្នេះត្រូវលើកពេល លើកពេលតែ២ថ្ងៃរូបលោក
និងប្អូនប្រុសលោកត្រូវដាច់បាយតែម្តង។ លោកបានរំលឹកថា ពេលខ្លះសល់ប្រាក់បន្តិចបន្តួចបានមី១កញ្ចប់ស្រុះញ៉ាំជាមួយបាយ២នាក់បងប្អូន។ ពេលខ្លះទៀតដាច់ទាំងអង្ករ
ប៉ុន្តែមានចេកទុំខ្លះនៅសល់១ ឬ២ផ្លែដែរ ដូច្នេះ
លោកក៏ចែកគ្នាបរិភោគជាមួយនឹងប្អូនរបស់គាត់ និងពិសាទឹករូចដេក
ដោយកូរពោះមួយយប់ទល់ភ្លឺ។ ពេលខ្លះទោះមានបុណ្យទាន ក៏បងប្អូនលោកទាំងពីរមិនហ៊ានទៅលេខស្រុកកំណើតដែរ ព្រោះការចំណាយសោហ៊ុយធ្វើដំណើរអាចធ្វើឲ្យលោកត្រូវចាយអស់មុនខែ និងដាច់បាយបាន។
ប្រឹងប្រែងធ្វើការឋានៈឡើងជាបន្តបន្ទាប់
ក្នុងអំឡុងពេលក្រោយមក លោកក៏បានចាប់អាជីពជាគ្រូបង្រៀននៅមហាវិទ្យាល័យផង និងបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសផង
ដើម្បីរកចំណូលបន្ថែម។ ចាប់ពីឆ្នាំ២០០២មក ការងាររបស់លោកត្រូវបានដំឡើងជាប្រចាំ
ពីអ្នកលក់ផ្ទាល់
ក្លាយជាប្រធានផ្នែកលក់រថយន្តឲ្យ អង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាល និងស្ថានទូតរបស់ក្រុមហ៊ុនFord ដដែល។ ក្រោយមកទៀតត្រូវបានក្រុមហ៊ុនមើលឃើញពីភាពប៉ិនប្រសប់ និងការពុះពារជម្នះគ្រប់ឧបសគ្គរបស់លោក។
ដូច្នេះនៅឆ្នាំ២០០៨
ក្រុមហ៊ុនបានដំឡើងដំណែងឲ្យលោកបន្តទៀត ក្លាយជា Division Manager 3M&KATCHER របស់ក្រុមហ៊ុន RMA ដែលជាក្រុមហ៊ុនមេរបស់Ford ប្រចាំនៅកម្ពុជា។
ប្រែខ្លួនពីអ្នកធ្វើការឲ្យគេ ទៅជាអ្នកបង្កើតការងារឲ្យគេធ្វើ
តួនាទី កាលណាឡើងដល់កម្រិតកំពូលហើយ មនុស្សម្នាក់ៗរមែងនឹងចង់បង្កើតអ្វីដែលជារបស់ផ្ទាល់ខ្លួន។
លោក ឈាង សុភ័ក្តិ
ក៏ដូចគ្នាដែរ ប៉ុន្តែអ្វីដែលលោកពិសេសជាងអ្នកឯទៀត គឺមានបំណងមួយប៉ុណ្ណោះ គឺចង់បង្កើតឱកាសការងារច្រើនជួយដល់និស្សិតកម្ពុជាដែលកំពុងជួបការលំបាកក្នុងពេលសិក្សា។ មានមិត្តរួមការងារលោកម្នាក់មានគំនិតត្រូវគ្នាជាមួយលោក ចង់បង្កើតក្រុមហ៊ុនមួយ
ដែលមានលោកជានាយកប្រតិបត្តិ
និងក្រុមប្រឹក្សាភិបាល។ នៅចុងឆ្នាំ២០០៨
លោកបានសម្រេចចិត្តលាឈប់ការងារ ហើយមកកាន់ជានាយកប្រតិបត្តិក្រុមហ៊ុនមួយនេះ។ ពេលនោះ ក្រុមហ៊ុនរបស់លោកបានសម្រេចចិត្តនាំចូលមកនូវផលិតផលប្រើប្រាស់ក្នុងផ្ទះដូចជាសាប៊ូ, នំ, ភេសជ្ជៈ, ឬឧបករណ៍លាងចានពីប្រទេសម៉ាឡេស៊ី។
បរាជ័យធំបំផុតគឺបាក់ទឹកចិត្ត
ដោយសាចាប់ផ្ដើមថ្មីថ្មោងនៃក្រុមហ៊ុនមួយ
ផលិតផលនាំចូលមកទាំងនោះ
ហាក់មិនសូវ ទទួលបានការពេញនិយមឡើយពីសំណាក់ប្រជាជនកម្ពុជា។ ការដំណើរការក្រុមហ៊ុនចេះតែអូសបន្លាយធ្វើឲ្យម្ចាស់ទុនបាក់ទឹកចិត្តរហូតឈានដល់ការប្រកាសដកទុនជាស្ថាពរ។ ពេលវេលានោះហើយ
ជាពេលវេលាមួយដ៏លំបាក
ព្រោះបុគ្គលិកក្រុមហ៊ុន៧នាក់ដែលកំពុងត្រូវបើកប្រាក់ខែពីលោកដែលជានាយកប្រតិបត្តិ។ ពេលនោះហើយ
ទាំងក្រុមគ្រួសារខាងលោក
និងភរិយាលោកមិនមានអ្នកណាអាចជួយគាំទ្រលោកបន្តទៀតឡើយ គឺជាពេលវេលាបាក់ទឹកចិត្តដ៏ធំបំផុត។
លោកតែងសួរខ្លួនឯងថា
ត្រូវបន្តក្រុមហ៊ុនទៀត ឬយ៉ាងណា?
តើគួរធ្វើយ៉ាងម៉េចទើបដំណើរការបន្តទៀតបាន។ ដោយសារការខ្វះផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុដែលជារឿងសំខាន់
មានពេលខ្លះ
លោកត្រូវបញ្ជាំរថយន្តដើម្បីយកប្រាក់ខែឲ្យបុគ្គលិក រហូត ដល់បុគ្គលិកគ្មានការងារធ្វើបានសម្រេចប្រាប់លោកដោយត្រង់ថា មិនហ៊ានទទួលយកប្រាក់ខែពីលោកទេ ព្រោះក្រុមហ៊ុនមិនដំណើរការទាល់តែសោះ។
ជោគជ័យបានមកពីការប្រឹងប្រែង
ដោយមានចិត្តអំណត់ ការស៊ូទ្រាំខ្ពស់ ឱកាសក៏មកដល់។ ឪពុកក្មេកលោកបានណែនាំតំណាងក្រុមហ៊ុនទូរស័ព្ទ Metfone ឲ្យជួបជាមួយលោក ព្រោះយល់ថា
លោកមានទំនាក់ទំនងច្រើនក្នុងទីផ្សារពាណិជ្ជកម្ម។ លោកបានជួយលើកិច្ចការជាច្រើនយ៉ាងឲ្យក្រុមហ៊ុននោះ។ ពេលវេលាយូរពិតមែន ប៉ុន្តែលោកមិនដែលធុញទ្រាន់នឹងជួយជំរុញឲ្យក្រុមហ៊ុននោះដំណើរការកាន់តែរលូនឡើយ។ អាចនិយាយបានថា
ធ្វើល្អបានល្អ។ ពេលនោះក្រុមហ៊ុន Metfone
បានផ្ដល់ការងារជា Call
Center ដល់ក្រុមហ៊ុនរបស់លោក ដូច្នេះក្រុមហ៊ុនរបស់លោកត្រូវប្តូរពីនាំផលិតពីម៉ាឡេស៊ីមកលក់ ទៅជាផ្តល់សេវ៉ាកម្មផ្នែកពន្យល់ដល់អតិថិជនទូរស័ព្ទ
(Call Center)។
ជំហ៊ានដំបូង
លោកមានការរារែកបន្តិចចំពោះការងារដែលថ្មីមួយនេះ ប៉ុន្តែដោយចិត្តជាអ្នករកស៊ីមិនខ្លាចឧបសគ្គ ពេលនោះលោកបានកែប្រែស្ថានការក្រុមហ៊ុនដែលហៀបនឹងបិទទ្វារក្លាយជាក្រុមហ៊ុនមួយមានមនុស្សរ៉ាប់រយនាក់មកធ្វើការរហូតមកទល់បច្ចុប្បន្ននេះ។
បច្ចុប្បន្នភាព
លោកឈាង សុភក្តិ អាយុ៣០ឆ្នាំ
និងបានរៀបការឆ្នាំ២០០៦
ជាមួយភរិយាមានឈ្មោះ ស្រី ជាសុផល្លា។ លោកមានបុត្រី ២នាក់ហើយ។ សព្វថ្ងៃនេះ
គាត់ជាប្រធានក្រុមហ៊ុនពីរ គឺ Master
Asia ដែលមានប្រតិបត្តិការ Mobile Content Provider (Call Center Outsource) និងក្រុមហ៊ុន
Master Solution
Internet ដែលមានប្រតិបត្តិការ (Internet provider)។
ក្រុមហ៊ុនទាំងពីរនេះ
អាចមានប្រាក់ចំណូលប្រមាណជាកន្លះលានដុល្លារក្នុង១ឆ្នាំៗ។
បទពិសោធន៍ជីវិត
ក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ បើសិនជាកាលណោះម្ដាយរបស់លោកគ្មានការប្ដេជ្ញាខ្ពស់ហ៊ានជម្នះគ្រប់ឧបសគ្គដើម្បីឲ្យលោករៀនសូត្រទេ ម្ល៉េះលោកនឹងគ្មានថ្ងៃនេះទេ។ គ្មានលទ្ធផលបានធ្វើឲ្យក្រុមគ្រួសាររបស់លោកនៅឯ
ខេត្តសៀមរាប
មានមោទនភាពយ៉ាងខ្លាំង។
អ្នកដែលរិះគន់បង្អាប់ម្ដាយរបស់លោកក៏ភ្លឺភ្នែកដែរ។ ចំណែកការវិនិយោគរបស់ម្ដាយលោកមកលើរូបលោកគឺមានន័យថា ត្រឹមត្រូវជាទីបំផុត។
រឿងមួយទៀតដែលលោកបានដឹង
និងចងចាំបំផុតក្នុងដំណាក់កាលរៀនសូត្រ គឺនិស្សិតដែលរៀននៅឆ្នាំទី៣ ជាពេលវេលាដំណាក់ដែលអ្នកផ្ទះអស់លទ្ធភាពនឹងផ្គត់ផ្គង់ហើយ។ ដូច្នេះបុគ្គលិកក្រុមហ៊ុនលោកជាង១០០នាក់ គឺសុទ្ធតែជានិស្សិតដែលរៀននៅឆ្នាំទី២
ឬទី៣ ទាំងអស់
ព្រោះលោកចង់ផ្ដល់ធនធានឲ្យពួកគាត់ ជៀសវាងការលំបាក រហូតបោះបង់ចោលការសិក្សាដោយសារកត្តាជីវភាព។
ការចែករំលែកចំណេះដឹង
“កើតមកក្នុងត្រកូលអ្នកក្រ
មិនមែនជាកំហុសរបស់អ្នកទេ
ប៉ុន្តែស្លាប់ទៅវិញក្រនោះ គឺជាកំហុសរបស់អ្នក”។
នេះជាសុភាសិត
របស់មនុស្សល្បីក្នុងពិភពលោកម្នាក់។ សម្រាប់រូបលោក ឈាង សុភក្តិចង់បង្ហាញដល់យុវជនខ្មែរទាំងអស់ថា
កុំបាក់ទឹកចិត្តឲ្យសោះ។
គ្មានអ្វីដែលមនុស្សធ្វើមិនកើតនោះទេ។ ឲ្យតែការធ្វើនោះប្រកបដោយការប្ដេជ្ញាចិត្ត
និងមានសុឆន្ទៈពិតប្រាកដ
នោះគេនឹងអាចសម្រេចបានដល់ជោគជ័យ។
ចំណុចសំខាន់មួយទៀតដែលលោកចង់ចែករំលែកដែរ គឺមនុស្សមិនអាចកំណត់ថាថ្ងៃនេះក្រ ហើយថ្ងៃស្អែកត្រូវក្លាយជាអ្នកមានភ្លាមៗនោះទេ។ គេត្រូវស្វែងរកវិធី
និងដើរម្ដងមួយជំហានៗរហូតដល់សម្រេចបានទិសដៅ។ ជួនកាលអាចស៊ីពេលអស់៣ថ្ងៃ, ៥ថ្ងៃ, ៧ខែ, ឬ១០ឆ្នាំក៏មាន ទើបទទួលបានជោគជ័យ។ ប៉ុន្តែការបោះជំហានត្រូវបទបែនទៅតាមស្ថានភាពជាក់ស្ដែង ជាពិសេសទោះជាជួបឧបសគ្គយ៉ាងណាក៏ដោយ
ក៏មិនត្រូវបាក់ទឹកចិត្តដែរ ។ លោក ឈាង សុភក្តិ ផ្តាំផ្ញើថា៖ “ភាពទាល់ច្រកគ្មានទេ សម្រាប់មនុស្សជោគជ័យ!”។