 |
| ពិភលោកមើលពិប្រទេសចិនមកវិញ ការវិភាគរបស់តាន់ ហ្សង់-ហ្វ្រង់ស្វ័រ |
នៅដើមទសវត្សរ៍ទី៩០
ថ្នាក់ដឹកនាំចិនផ្តើមមានគំនិតចង់សើរើមើលឡើងវិញ ទិសដៅ
យុទ្ធសាស្រ្ត របស់ខ្លួន ពីព្រោះសហភាពសូវៀតបានរលំរលាយបាត់ទៅ នៅថ្ងៃទី២៦ធ្នូឆ្នាំ១៩៩១។
ពីព្រោះម្យ៉ាងទៀត
ចិនដែលបានសម្រួលទំនាក់ទំនងទូតជាមួយសហរដ្ឋអាមេរិក នៅខែមករាឆ្នាំ១៩៧៩ ដើម្បីទប់ទល់នឹងសូវៀត
ផ្តើមយល់ពីបរិបទថ្មីនៃសករាជក្រោយសង្គ្រាមត្រជាក់។ ចិនផ្តើមយល់ថា មិនយូរមិនឆាប់ខ្លួននឹងក្លាយជាសត្រូវទីមួយរបស់អាមេរិកវិញម្តង។
ប៉ុន្តែ ក្តីបារម្ភបែបនេះរបស់ប្រទេសចិន
បាត់បង់ទៅវិញ
ពីព្រោះនៅឆ្នាំ១៩៩២ អាមេរិករបស់ Georges
Bush ឪពុក
មិនបានចាត់ទុកចិនថាជាសត្រូវទេ ហើយនៅឆ្នាំ១៩៩៧ អាមេរិកថែមទាំងសម្រេចកាត់បន្ថយចោល៣០%នៃថវិកាយោធារបស់ខ្លួនទៀតផង។ នៅក្នុងបរិបទបែបនេះ ទំនាក់ទំនងរវាងចិននិងអាមេរិកធូរស្រាលនិងស្ងប់ស្ងាត់ល្អ តរហូតដល់ចប់អាណត្តិលោកប្រធានាធិបតីអាមេរិក Bill Clinton។
ក្តីព្រួយបារម្ភរបស់ថ្នាក់ដឹកនាំចិនកើនឡើងវិញខ្លាំងចាប់ពីឆ្នាំ២០០០ទៅ។ នេះក៏ពីព្រោះ
Georges Bushកូនឡើងគ្រប់គ្រងសហរដ្ឋអាមេរិក
ហើយចាត់ទុកចិនថា
ជាគូប្រជែងយុទ្ធសាស្ត្រ និង
ពីព្រោះមានព្រឹត្តិការណ៍មហាភេរវកម្មថ្ងៃទី១១កញ្ញាឆ្នាំ២០០១ ព្រមទាំងប្រតិកម្មយ៉ាងលឿនរហ័សពេកក្រៃរបស់អាមេរិក តាមរយៈការធ្វើសង្គ្រាមនៅ
អាហ្វហ្កានីស្តង់(Afghanistan)
និងក្រោយមកទៀតនៅអៀរ៉ាក់ (Irak)។
ព្រឹត្តិការណ៍ទាំងអស់នេះ
ធ្វើឲ្យថ្នាក់ដឹកនាំចិនយល់ច្បាស់ថា ពីពេលនេះទៅអាមេរិកមានជំហរឯកតោភាគីនិយម
មិនរារែកនឹងធ្វើអ្វីមួយ
ដើម្បីការពារផលប្រយោជន៍របស់ខ្លួនឡើយ និងថាពីពេលនេះតទៅ អាមេរិកជាសត្រូវទីមួយរបស់ចិន។
គឺការប្រែប្រួលស្ថានភាពនយោបាយនៅអាមេរិក និងការប្រែប្រួលខ្លាំងនៃបរិបទភូមិសាស្ត្រនយោបាយនៅក្នុងពិភពលោកនេះហើយ ដែលជម្រុញថ្នាក់ដឹកនាំចិនឲ្យកំណត់ទិសដៅយុទ្ធសាស្ត្រថ្មីរបស់ខ្លួន។ អ៊ីចឹងហើយ
បានជានៅឆ្នាំ២០០០ ជាលើកទីមួយបង្អស់ ថ្នាក់ដឹកនាំចិន សម្រេចបាញ់តម្រង់មុខព្រួញយុទ្ធសាស្ត្ររបស់ខ្លួន ទៅលើពិភពលោកទាំងមូលតែម្តង មិនត្រឹមតែទៅលើទ្វីបអាស៊ីតែមួយដូចពេលមុនៗទៀតទេ។
ជាក់ស្តែង
ថ្នាក់ដឹកនាំចិនបែងចែកជាអាទិ៍ពិភពលោកជាបីតំបន់ត្រួតពីលើគ្នា។ តំបន់ទីមួយដែលតូចជាងគេនិងនៅចំកណ្តាលគេតែម្តង គឺជាប្រទេសចិនសព្វថ្ងៃ។ នៅក្នុងដំបន់ទីមួយនេះដែលមានទីក្រុងប៉េកាំង
(Pékin)ជាស្នូល អាជ្ញាធរត្រូវទប់ស្កាត់កុំឲ្យអស្ថិរភាពនយោបាយ សង្គមឬសាសនាផ្ទុះកើតឡើងបាន។
នៅជុំវិញព្រំដែននៃតំបន់ទីមួយនេះ ឃើញមានសុទ្ធតែដែនដីប្រកបទៅដោយបញ្ហា ដូចជាតៃវ៉ាន់
(Taïwan) ទីបេ
(Tibet) និងស៊ីង
ជាំង (Xinjiang) ជាដើម។ នៅក្នុងដែនដីទាំងអស់នេះ ថ្នាក់ដឹកនាំចិនចង់ខ្ទប់កុំឲ្យចលនាទាមទារឯករាជនិយមកើតឡើង និងចង់អូសទាញតៃវ៉ាន់យកមកដាក់នៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់ខ្លួនឲ្យទាល់តែបាន។
តំបន់ទីពីរវិញ មានទំហំធំបង្គួរ និងព័ទ្ធជុំវិញតំដំបន់ទីមួយ។
តំបន់ទីពីរនេះ
គឺជាប្រទេសជិតខាងរបស់ចិន ប្រទេសឆ្ងាយឬជិតនៅក្នុងទ្វីបអាស៊ីឬកៀកជាប់នឹងទ្វីបអាស៊ី រួមមានជាអាទិ៍
ប្រទេសជប៉ុន ឧបទ្វីបកូរ៉េ (Corée)
បណ្តាប្រទេសសមាជិកប្រជាជាតិអាស៊ីអាគ្នេយ៍
ឧបទ្វីបឥណ្ឌា
បណ្តាប្រទេសអាស៊ីកណ្តាល និងរុស្ស៊ី(Russie)។ ថ្នាក់ដឹកនាំចិនចង់ឲ្យសន្តិភាពគ្របដណ្តប់ទៅលើតំបន់ទីពីរនេះ ពីព្រោះបើមានសង្គ្រាម
ភាពតានតឹង និងអធិករណ៍កើតឡើង
សហរដ្ឋអាមេរិកនឹងច្បាស់ជាច្បិចឱកាសចូលមកបង្ករឿងរ៉ាវ នៅក្នុងតំបន់ទីពីរនេះជាមិនខាន។
រីឯតំបន់ទីបីវិញ មានទំហំធំជាងគេ
និងព័ទ្ធជុំវិញតំដំបន់ទីពីរ។
ថ្នាក់ដឹកនាំចិនហៅតំបន់ទីបីនេះថាជា «ដែនដីថ្មី»
ដែលឋិតនៅក្រៅព្រំដែនអនុត្តរភាពនៃប្រទេសចិន និងដែលមកទល់ពេលនេះ ប្រទេសចិនមិនសូវបាននឹកនាដល់។
នៅក្នុងតំបន់ទីបីនេះ
គេឃើញមានប្រទេសដូចជាសហរដ្ឋអាមេរិកដែលពីអំណើះតទៅ ចិនចាត់ទុកជាសត្រូវសក្តានុពលទីមួយរបស់ខ្លួន។
តំបន់ទីបីនេះ
ក៏ជាទីតាំងនៃទ្វីបផ្សេង និងភូមិភាគផ្សេង ដូចជាអឺរ៉ុប អាហ្វ្រិកភូមិភាគដើមបូព៌ា
និងអាមេរិកខាងត្បូងជាដើម។ គឺសុទ្ធសឹងជាប្រទេស ដែលចិនត្រូវរកស៊ីជាមួយតាមរយៈការផ្តោះប្តូរពាណិជ្ជកម្ម និងតាមរយៈការស្វែងរកធនធានថាមពល
ប្រេងកាត ឬឧស្ម័នធម្មជាតិ
ដើម្បីយកមកបំប៉នការស្រេកឃ្លាននៃម៉ាស៊ីនសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសខ្លួន។
នៅក្នុងក្របខ័ណ្ឌនៃយុទ្ធសាស្ត្រថ្មីនេះ ថ្នាក់ដឹកនាំចិនឲ្យតម្លៃទៅលើទ្វីបអាស៊ីខ្លាំងជាងគេ
និយាយឲ្យចំ
ដែនដីដែលលាតសន្ធឹងពីមាត់សមុទ្រក្រហមរហូតដល់មាត់សមុទ្រចិន។
មូលហេតុ គឺមកអំពីដែនដីដ៏ធំល្វឹងល្វើយនេះ
មានធនធានថាមពលច្រើនជាងគេបង្អស់ នៅលើពិភពលោក ពោលគឺប្រមាណ៧០%នៃអណ្តូងប្រេងកាត និង៥៣%នៃអណ្តូងឧស្ម័នទាំងស្រុង
ដែលគេបានរកឃើញមកទល់សព្វថ្ងៃ។ ម្យ៉ាងវិញទៀតអាស៊ី
ក៏ជាទ្វីបដែលសម្បូណ៌មនុស្សច្រើនជាងគេដែរ។ ហើយនៅចុងក្រោយបង្អស់
អាស៊ីជាទ្វីបដែលមានសក្តានុពលសេដ្ឋកិច្ចខ្លាំងក្លា លើសទ្វីបណាៗទាំងអស់៕