ពីរបបផ្តាច់ការទៅរបបប្រជាធិបតេយ្យក្រោមឥទ្ធិពលផ្តាច់មុខរបស់បក្សប្រជាជន

លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រហ៊ុន សែន​
សូម​ស្តាប់​លោក​ ហ្សង់-ហ្វ្រង់ស័រ​តាន់    


ទម្រាំ​បាន​ស្គាល់​សន្តិភាព ស្ថិរភាព​និង​ការ​អភិវឌ្ឍន៍​ដូច​ពេល​បច្ចុប្បន្ន កម្ពុជា​បាន​ឆ្លង​កាត់​មហា​សោកនាដ្យកម្ម​មួយ​ពាន់​ជំពូក​ដែល​គេ​កម្រ​ប្រទះ​ឃើញ​នៅ​ក្នុង​ប្រវត្តិ​មនុស្សជាតិ។ ក្រោយ​រដ្ឋប្រហារ​ទម្លាក់​សម្តេច​សីហនុ​នៅ​ថ្ងៃ​ទី​១៨​មីនា​ឆ្នាំ​១៩៧០ កម្ពុជា​បាន​ក្លាយ​ជា​សមរភូមិ​នៃ​សង្គ្រាម​ជា​ច្រើន​និង​ច្រើន​ប្រភេទ​ក្នុង​អំឡុង​ពេល​៣០​ឆ្នាំ រួម​មាន​ជាអាទិ៍​សង្គ្រាម​ស៊ីវិល​នៅ​ដើម​ទសវត្សរ៍​ទី​៧០​ដែល​បាន​ដរ​ចេញ​ពី​សង្គ្រាម​ត្រជាក់​រវាង​លោក​ខាង​លិច​និង​លោក​ខាង​កើត និង​សង្គ្រាម​នៅ​ក្នុង​ទសវត្សរ៍​ទី​៨០​ដែល​បាន​ដរ​ចេញ​ពី​អធិករណ៍​រវាង​កុម្មុយនិស្ត​ចិន​និង​កុម្មុយនិស្ត​សូវៀត។ នៅ​ចន្លោះ​សង្គ្រាម​ទាំង​ពីរ កម្ពុជា​បាន​ធ្លាក់​ទៅ​នៅ​ក្រោម​នឹម​នៃ​របប​ខ្មែរ​ក្រហម​សាហាវ​រក​លេខ​ដាក់​គ្មាន។ គឺ​ជា​របប​កុម្មុយនិស្ត​ជាតិ​និយម​ជ្រុល ប្រកាន់​ពូជ​សាសន៍ និង​ប្រល័យ​ពូជសាសន៍​ដែល​បាន​យក​ការ​សម្លាប់​រង្គាល​មក​ធ្វើ​ជា​របៀប​ដឹក​នាំប្រទេស។
សង្គ្រាម​និង​ខ្មែរ​ក្រហម​បាន​ធ្វើ​ឱ្យ​ប្រទេស​ជាតិ​ដែល​មាន​ប្រជាជន​ប្រមាណ​៧​លាន​នាក់​នៅ​ឆ្នាំ​១៩៧០ បាត់បង់​មនុស្ស​អស់​ជិត​៣​លាន​នាក់​ ។
សង្គ្រាម​ក៏​យូរ ផ្លូវ​ទៅ​រក​សន្តិភាព​ក៏​វែង​ឆ្ងាយ។ សន្តិភាព​នៅ​លើ​ក្រដាស​តាម​រយៈ​កិច្ច​ព្រមព្រៀង​ទីក្រុង​ប៉ារីស​ខែ​តុលា​ឆ្នាំ​១៩៩១ និង​នៅ​លើ​សាច់ការ​ជាក់​ស្តែង​តាម​រយៈ​បេសកកម្ម​របស់​អង្គការ​សហប្រជាជាតិ​នៅ​កម្ពុជា មិន​បាន​គ្រប​ដណ្តប់​ភ្លាមៗ​ទៅ​លើ​ប្រទេស​ទេ។ ជា​ការ​ពិត អង្គការ​សហប្រជាជាតិ​បាន​ទទួល​ជោគជ័យ​ក្នុង​ការ​រៀប​ចំ​បោះ​ឆ្នោត ក្នុង​ការ​បង្កើត​របប​នយោបាយ​មួយ​ថ្មី​សេរី​និង​ពហុបក្ស តែ​បាន​ទទួល​បរាជ័យ​ក្នុង​ការ​នាំ​មក​នូវ​សន្តិភាព។ នៅ​ទី​បំផុត គឺ​កម្ពុជា​ខ្លួន​ឯង​ទេ​តើ​ក្រោម​ការ​ដឹក​នាំ​របស់​លោក​នាយក​រដ្ឋមន្ត្រី​ហ៊ុន សែន​ដែល​បាន​បញ្ចប់​សង្គ្រាម​ជាមួយ​ខ្មែរ​ក្រហម​នៅ​ចុង​ឆ្នាំ​១៩៩៨។
ម្ល៉ោះ​ហើយ មុន​នឹង​វាយ​តម្លៃ​ទៅ​លើ​ស្ថានភាព​បច្ចុប្បន្ន​នៃ​ប្រទេស ម្នាក់ៗ​គួរ​ចង​ចាំ​ថា ទម្រាំ​មក​ដល់​ថ្ងៃ​នេះ ទម្រាំ​មាន​ថ្ងៃ​នេះ កម្ពុជា​បាន​ឆេះ​រលេះ​រលួយ បាន​ហែល​ឆ្លង​នរក និង​បាន​ដើរ​អូស​ជើង​ចេញ​រួច​យ៉ាង​វេទនា​ជា​ទី​បំផុត​ពី​សករាជ​សូន្យ។

ក្នុង​រយៈ​ពេល​១៥​ឆ្នាំ​ចុង​ក្រោយ​នេះ ឆាក​នយោបាយ​នៃ​ប្រទេស​កម្ពុជា ត្រូវ​បាន​គ្រប​ដណ្តប់​ដោយ​កម្លាំង​ខ្លាំង​សឹង​ផ្តាច់​មុខ​តែ​ឯកឯង​នៃ​គណ​បក្សប្រជាជន​កម្ពុជា​របស់​លោក​នាយករដ្ឋ​មន្ត្រី​ហ៊ុន សែន។ ឥទ្ធិពល​ខ្លាំង​ក្លា​នៃ​គណបក្ស​នេះ បាន​ស្តែង​ឡើង​ជា​ពិសេស តាម​រយៈ​ការ​បោះ​ឆ្នោត​សភា​នៅ​ខែ​កក្កដា​ឆ្នាំ​២០០៨។ កាល​នោះ គណបក្ស​ប្រជាជន​កម្ពុជា​បាន​ទទួល​សម្លេង​ឆ្នោត​៥៨%​និង​អាសនៈ​ចំនួន​៩០​ក្នុង​ចំណោម​អាសនៈ​ទាំង​១២៣​នៅ​ក្នុង​រដ្ឋ​សភា។ ទន្ទឹម​នេះ ការ​បោះ​ឆ្នោត​សភា​កាល​ពី​៤​ឆ្នាំ​មុន ក៏​បាន​បង្ហាញ​ឱ្យ​ឃើញ​ដែរ​នូវ​ការ​ប្រែប្រួល​ស៊ី​ជម្រៅ​នៃ​តុល្យភាព​នយោបាយ​នៅ​ខាង​ពួក​អ្នក​ប្រឆាំង។ ចលនា​រាជានិយម​បាន​រលាយ​ដូច​អំបិល​ត្រូវ​ទឹក ដ្បិត​បក្សហ្វ៊ុនស៊ីនប៉ិច ក៏​ដូច​បក្ស​នរត្តម រណឫទ្ធិដែរ បាន​ទទួល​តែ​២​អាសនៈ​ប៉ុណ្ណោះ ទល់​នឹង​២៦​សម្រាប់​គណបក្សសម រង្ស៊ី និង​៣​សម្រាប់​គណបក្ស​ប្រឆាំង​មួយ​ថ្មីថ្មោង នោះ​គឺ​គណបក្ស​សិទ្ធិ​មនុស្ស។

ការ​រៀប​ចំ​បោះឆ្នោត​ទាំង​ថ្នាក់​ជាតិ​និង​ទាំង​ថ្នាក់​មូលដ្ឋាន​ជា​បន្ត​បន្ទាប់​តាំង​ពី​ឆ្នាំ​១៩៩៣​មក ជា​ពស្តុតាង​ដែល​បញ្ជាក់​ថា​លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ​បាន​និង​កំពុង​បន្ត​ចាក់​ឫស​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​កម្ពុជា។ ការ​បោះឆ្នោត​ទាំង​នេះ​ទៀត​សោត​សុទ្ធ​តែ​ត្រូវ​បាន​ក្រុម​អ្នក​សង្កេតការណ៍​អន្តរជាតិ​វាយ​តម្លៃ​ថា មាន​លក្ខណៈ​សេរី យុត្តិធម៌​និង​ទៀង​ត្រង់។ និយាយ​បែប​ផ្សេង ជ័យជំនៈ​ម្តង​ហើយ​ម្តង​ទៀត​នៃ​គណ​បក្ស​ប្រជាជន​កម្ពុជា ឆ្លង​ពី​ការ​បោះឆ្នោត​មួយ​ទៅ​ការ​បោះឆ្នោត​មួយ​ទៀត មិន​មែន​ជា​លទ្ធផល​នៃ​ការ​លួច​បន្លំ​សន្លឹក​ឆ្នោត​ដូច​ការ​ចោទ​ប្រកាន់​របស់​ពួក​អ្នក​ប្រឆាំង​មួយ​ចំនួន​នោះ​ឡើយ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ វា​ជា​លទ្ធផល​នៃ​ការ​ទុក​ចិត្ត​មួយ​ប្រកែក​មិន​បាន​ពី​សំណាក់​ប្រជាពលរដ្ឋ​ទៅ​លើ​គណបក្ស​របស់​លោក​ហ៊ុន សែន។

មាន​កត្តា​ធំៗ​ចំនួន​៣​យ៉ាង​តិច​ដែល​អាច​ពន្យល់​បំភ្លឺ​ថា​ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ពលរដ្ឋ​ខ្មែរ​ភាគ​ច្រើន​សុខ​ចិត្ត​បោះឆ្នោត​គាំទ្រ​គណបក្ស​ប្រជាជន​កម្ពុជា។ ទី​មួយ គឺ​មក​ពី​ថ្នាក់​ដឹក​នៃ​គណបក្ស​នេះ ជា​អ្នក​ដែល​បាន​ទប់​ស្កាត់​កុំ​ឱ្យ​ពួក​ខ្មែរ​ក្រហម​ប្រល័យ​ពូជសាសន៍​ឯង វិល​ត្រឡប់​មក​កាន់​អំណាច​វិញ​ពី​ឆ្នាំ​១៩៧៩​រហូត​ដល់​ឆ្នាំ​១៩៩៣។ ទី​ពីរ គឺ​មក​ពី​ថ្នាក់​ដឹក​នាំ​នៃ​គណបក្ស​នេះ ជា​អ្នក​ដែល​បាន​នាំ​សន្តិភាព​មក​ឱ្យ​ប្រទេស​ជាតិ​វិញ ក្រោយ​ពី​មាន​សង្គ្រាម​រ៉ាំរ៉ៃ​អស់​ជិត​៣០​ឆ្នាំ។ និង​ទី​បី ហើយ​នេះ​គឺ​ជា​កត្តា​សំខាន់​ជាង​គេ គឺ​មក​ពី​ប្រទេស​កម្ពុជា​ក្រោម​ការ​ដឹក​នាំ​របស់​រដ្ឋាភិបាល​លោក​ហ៊ុន សែន​នា​រយៈ​ពេល​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​ចុង​ក្រោយ​នេះ បាន​ផ្តើម​ស្គាល់​ការ​លូត​លាស់​សេដ្ឋកិច្ច។ កំណើន​សេដ្ឋកិច្ច​ខ្លាំង ជា​ពិសេស​នៅ​ឆ្នាំ​២០០៥-២០០៦ ទោះ​បី​ជា​វា​បាន​ស្ទុះ​ឡើង​ក្នុង​ភាព​អនាធិបតេយ្យ ទោះ​បី​ជា​វា​បាន​បណ្តាល​ឱ្យ​មាន​គម្លាត​កាន់​តែ​ធំ​រវាង​អ្នក​មាន​និង​អ្នក​ក្រ និង​ទោះ​បី​ជា​វា​បាន​បង្កើន​អំពើ​ពុក​រលួយ​នៅ​ក្នុង​សង្គម​ក៏​ដោយ​ក្តី ​ក៏វា ​បាន​ធ្វើ​ឱ្យ​ជីវភាព​របស់​ប្រជាពលរដ្ឋ​ទូទៅ​ស្គាល់​ការ​រីក​ចម្រើនមិនតិច​ដែរ។

យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ កម្លាំង​ខ្លាំង​សឹង​ផ្តាច់​មុខ​តែ​ឯកឯង​របស់​គណបក្ស​តែ​មួយ មិន​មែន​ជា​សញ្ញា​ល្អ​ទេ​សម្រាប់​ដំណើរ​ការ​ប្រជាធិបតេយ្យ ដ្បិត​បាតុភាព​បែប​នេះ ជា​ពិសេស​បើ​សិន​ជា​វា​អូស​បន្លាយ​យូរ​លង់ អាច​ធ្វើ​ឱ្យ​អំណាច​ពីរ​ទៀត នោះ​គឺ​និតិបញ្ញត្តិ និង​តុលាការ​បាត់​បង់​ឥទ្ធិពល​និង​ឯករាជភាព។ ដូច​នេះ កម្ពុជា​ដែល​មិន​ទាន់​មាន​វប្បធម៌​ប្រជាធិបតេយ្យ​មាំមួន ត្រូវ​ការ​គណបក្ស​ប្រឆាំង​មួយ​មាំ​មួន ត្រូវ​ការ​អ្វី​ដែល​គេ​ហៅ​ថា​កម្លាំង​ប្រឆាំង​អំណាច ដូច​ជា​សង្គម​ស៊ីវិល​មួយ​មាំមួន​និង​មធ្យោបាយ​ឃោសនា​មហាជន​មួយ​ឯករាជ្យ។
ម្ល៉ោះ​ហើយ នៅ​មាន​ច្រើន​ណាស់​វិធានការ​ដែល​កម្ពុជា​ត្រូវ​ចាត់ ដើម្បី​បង្កើន​គុណភាព​នៃ​ការ​បោះ​ឆ្នោត និង​ជាពិសេស​គុណភាព​នៃ​ការ​តស៊ូ​មតិ​បែប​ប្រជា​ធិបតេយ្យ។ ឧទាហរណ៍ ក្នុង​ពេល​យុទ្ធនាការ​ឃោសនា​បោះឆ្នោត​ម្តងៗ និង​ក្នុង​ជីវិត​នយោបាយ​ប្រចាំ​ថ្ងៃ គ្រប់​ចារន្ត​នយោបាយ​ត្រូវ​មាន​លទ្ធភាព​និង​សិទ្ធិ​ស្មើរ​គណបក្ស​កាន់​អំណាច​ដែរ​ក្នុង​ការ​ប្រើប្រាស់​វិទ្យុ​និង​ទូរទស្សន៍។ ថ្នាក់ដឹកនាំ​នៃ​ប្រទេស គួរ​តែ​យល់​ព្រម​ចូល​រួម​ក្នុង​ការ​ជជែក​វែកញែក​ជា​សាធារណៈ​ជាមួយ​អ្នក​ប្រឆាំង ជាមួយ​តំណាង​សង្គម​ស៊ីវិល និង​ជាមួយ​តំណាង​សហជីព។
ក្នុង​រយៈ​ពេល​តែ​ពីរ​ទសវត្សរ៍​ប៉ុណ្ណោះ ស្ថានភាព​នៃ​កម្ពុជា​បាន​ប្រែប្រួល​មិន​តិច​ទេ។ ប្រទេស​មួយ​នេះ​ដែល​គ្មាន​វប្បធម៌​និង​ទំនៀម​ទម្លាប់​ប្រជាធិបតេយ្យ​បាន​បោះបង់​ចោល​លទ្ធិ​កុម្មុយនិស្ត​ដើម្បី​ក្រសោប​យក​របប​ប្រជាធិបតេយ្យ​សេរី​ពហុបក្ស។ នៅ​កម្ពុជា មាន​សេរីភាព​សារព័ត៌មាន មាន​សង្គម​ស៊ីវិល​មួយ​ខ្លាំង​ដែល​ស្តែង​ឡើង​តាម​រយៈ​វត្តមាន​នៃ​អង្គការ​ក្រៅ​រដ្ឋាភិបាល​ចំនួន​ជាង​៤០០០។ នៅ​កម្ពុជា មាន​សន្តិភាព​និង​មាន​ស្ថិរភាព​នយោបាយ។ អ្នក​សង្កេតការណ៍​ខ្លះ​បាន​រហូត​ដល់​ទៅ​និយាយ​ថា គឺ​អំណាច​ខ្លាំង​ផ្តាច់​មុខ​តែ​ឯកឯង​នៃ​គណ​បក្ស​ប្រជាជន​កម្ពុជា​ទេ​តើ​ដែល​បាន​ធ្វើឱ្យ​ប្រទេស​កម្ពុជា​ស្គាល់​ស្ថិរភាព​នយោបាយ​ល្អ ដោយ​វា​បាន​រំងាប់​ការ​ប្រទាញ​ប្រទង់​គ្នា​ខ្លាំង ទាំង​នៅ​លើ​ឆាក​នយោបាយ​ទាំង​នៅ​ក្នុង​ជួរ​រដ្ឋាភិបាល​ចម្រុះ​ដូច​កាល​សម័យ​ទសវត្សរ៍​ទី​៩០ និង​ដើម​ទសវត្សរ៍​ឆ្នាំ​២០០០។
យ៉ាង​ណា​មិញ ស្ថិរភាព​នយោបាយ​ដែល​គេ​សង្កេត​ឃើញ​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​សព្វ​ថ្ងៃ ក៏​ជា​លទ្ធផល​បាន​មក​ពី​និរន្តភាព​នៃ​ស្ថាប័ន​រាជាធិបតេយ្យ​ដែរ។ នេះ​ក៏​ដោយសារ​តែ​ព្រះ​មហាក្សត្រ ព្រះ​បាទ​Norodom Sihamoni ដែល​ទ្រង់​បាន​ឡើង​សោយរាជ្យ​នៅ​ឆ្នាំ​២០០៤ ទ្រង់​បាន​និង​កំពុង​បន្ត​ផ្ចិតផ្ចង់​មិន​ឱ្យ​ព្រះ​រាជ្យ​សកម្មភាព​របស់​ព្រះអង្គ​ខុស​ភ្លាត់​ឬ​ឃ្លាត​ចាក​ពី​ការ​ចែង​របស់​រដ្ឋធម្មនុញ្ញ​ឡើយ។
ការ​រីក​ចម្រើន​និង​វិជ្ជាជីវៈ​កាន់​តែ​គ្រាន់​បើ​ឡើង​ជា​លំដាប់​នៃ​វិស័យ​សារព័ត៌មាន ក៏​បាន​និង​កំពុង​បន្ត​ជួយ​កាត់​បន្ថយ​មិន​តិច​ដែរ​ភាព​តានតឹង​នយោបាយ​និង​សង្គម។ មិន​សូវ​មាន​ច្រើន​ដូច​មុន​ទៀត​ទេ សារព័ត៌មាន​ដែល​ជេរ​ប្រមាថ បង្អាប់​បង្អោន​កិត្តិយស​និង​កេរ្ត៍​ឈ្មោះ។ ទន្ទឹម​នេះ វិទ្យុ​និង​ទូរទស្សន៍​អន្តរជាតិ ជា​ពិសេស​វិទ្យុ​អន្តរជាតិ​និយាយ​ភាសា​ខ្មែរ ដែល​រដ្ឋាភិបាល​បាន​បើក​ដៃ​ឱ្យ​ផ្សព្វផ្សាយ​ឬ​ចាក់​ផ្សាយ​បន្ត​តាម​រលក​អាកាស​FM សឹង​នៅ​ទូ​ទាំង​ប្រទេស​បាន​ធ្វើ​ឱ្យ​លេច​ឡើង​នូវ​សម្លេង​ថ្មី​មួយ​អព្យាក្រឹត ឯករាជ្យ និង​សត្យានុម័ត។
យ៉ាងណាក៏ដោយ ជម្លោះ​ដី​ធ្លី​ដែល​មាន​លក្ខណៈ​កាន់​តែ​ស្រួច​ស្រាល់​ឡើង​ជា​លំដាប់​រវាង​ពលរដ្ឋ​ធម្មតានិង​នាម៉ឺន រវាង​នាម៉ឺន​និង​នាម៉ឺន រវាង​អ្នក​ក្រ​និង​អ្នក​មាន រវាង​អ្នក​មាន​និង​អ្នក​មាន​អាច​នឹងបង្ក​ធ្វើ​ឱ្យ​រីក​ធំ​ភាព​តានតឹង​និង​ការ​រំជើប​រំជួល​ក្នុង​សង្គម។ ដោយឡែក ភាព​ច្រំដែល​នៃ​ប្រវត្តិសាស្រ្ត​ជុំ​វិញ​រឿង​រ៉ាវ​ព្រំដែន​ជាមួយ​ប្រទេស​ជិត​ខាង​ក៏​អាច​នឹង​វិល​មក​រំខាន​ជា​ថ្មី​ឡើង​វិញ​ដែរ បរិយាកាស​នៃ​ការ​បោះ​ឆ្នោត​សភា​ឆ្នាំ​ក្រោយ​២០១៣៕